Сулҳ танҳо фазои бетиру туфанг нест, балки ҳолатест, ки касе ҷангро нахоҳад. Инро яке аз ҳамсуҳбати Радиои Озодӣ, профессор Мартин Оуэр гуфта буд. Донишманди саршиноси тоҷик Акбари Турсон адлро пояи устувори сулҳ номида буд. Ба гуфтаи шаҳрвандони Тоҷикистон сулҳ оромӣ, хушбахтӣ, фаровонист. Имрӯз, гоҳе ки вазъи муҳоҷирони тоҷикро мебинем, метавон аз таърихи гурезаҳои ҷанг ёдовар шуд. Ё ҳамоно дар он сӯи Омӯ афроде ҳастанд, ки омодаанд, бо силоҳ ба Тоҷикистон ҳамла кунанд. Номи тоҷикон акнун на танҳо ҳаммаънои муҳоҷир, балки ифротӣ ва террорист шудааст. Мухолифон аз таъсиси нерӯҳои мусаллаҳ мегӯянд ва шиори инқилоб мепартоянд. Пас, оё дар кишвар сулҳе ҳаст? Вазъи имрӯз ва ёди имзо шудани созишномаи сулҳи Тоҷикистон дар рӯзи 27-уми июни соли 1997 дар фасли нави подкасти “Ганҷи шойгон”.