Вай дар сӯҳбати вижааш ба Радиои Озодӣ гуфт, ин баҳси оқои Тӯраҷонзода бо ӯ ҳудудан ду моҳ боз идома дошт ва вазорати маориф тӯли ин муддат талош кардааст, ки нашри китобҳои дарсии таърихро дубора ба роҳ монад: “Мо дубора навиштани китобҳои таърихро супориш додем. Ин гапи Тӯраҷонзода ду моҳ пеш буд. Мо ҳамроҳашон низ як баҳси шифоҳӣ доштем. Ман ба он кас гуфта будам, ки мо аллакай дар ин маврид корро шурӯъ кардем. Ҳама чиз якбора намешавад. Мо аввал мактабро бо китоб таъмин кунем...”.
Дар номаи саркушодаи Ҳоҷӣ Акбар Тӯраҷонзода ба унвони мақомоти расмии Тоҷикистон, аз ҷумла вазири маориф Абдуҷаббор Раҳмонов ва мушовири давлатии раисҷумҳур Саймурод Фаттоев гуфта мешавад, ки аксар китобҳои дарсӣ, бахусус, китобҳои дарсии таърих дар макотиб нисбат ба арзишҳо ва муқаддасоти ислом таҳриф ва таҳқирро раво дидаанд.
Оқои Тӯраҷонзода мегӯяд, вай бо навиштани ин нома вазифаи шаҳрвандӣ ва мусулмонии худро иҷро кардааст. Зеро ба гуфтаи вай, чунин барномаҳои омӯзишӣ дар минбаъда барои азҳампошии ваҳдати мусулмонҳо бидуни таъсир нахоҳад монд: “Умедворам, ки сиёсати кишвар дар қиболи диндонорон тағйир карда бошад. Ҳарчанд ба ин бовар надорам. Агар вазорати маорифи Тоҷикистон барои ислоҳи ин камбуд дар барномаҳову китобҳои таълимӣ барои наврасон кӯшиш кунад, мо ҳам қаноматманд мешавем, ки сиёсат дар қиболи Ислом ва мусулмонҳо дар кишвар тағйир ёфтааст. Ва бо ин ҳол аз бародарони дигар ҳам даъват мекунам, ки ин гуна камбудҳоро бинанд, хомӯш набошанд”.
Ҳоҷӣ Акбар Тӯраҷонзода дар номаи худ бо овардани мисолҳои мушаххас аз саҳифаи ин китоби дарсии таърих, ки барои муҳассилини синфҳои шашум ва ҳафтум тавсия шудааст, мегӯяд, бештари муаллифони ин осори таълимӣ нисбати дини Ислом назари хайрхоҳона надоранд ва ҳанӯз таҳти таъсири иделогияи атеистӣ ба ҳаводис ва шахсиятҳои исломӣ муносибат мекунанд:
“Аввалан, дар ин китоб омадааст, ки дини Ислом гӯиё эҷоди шахсии Муҳаммад пайғамбар бошад. Дуюм, масъалаи хатарноке, ки дар ин китоб пайдо кардам, ин натиҷаи музокираву қарордод ва тавофуқи байни ашрофи Қурайш ва Муҳаммад пайғамбар аст. Ба навиштаи ин китоб ашрофи Қурайш ба Муҳаммад пайғамбар гуфтаанд, ки агар се талаби моро иҷро кунӣ, мо дини туро қабул мекунем. Ин қадар заҳрҳои қотил ва дурӯғ барои ақидаи фарзандони мо – мусулмонҳо дар ин китоби таърих аст, ки бовар кунед, дар замони Шӯравӣ низ ин гуна матолиб дар китобҳои дарсии мактабҳо набуд”.
Ҳоҷӣ Акбар Тӯраҷонзода, узви Маҷлиси Миллӣ ва собиқ қозии мусулмонҳои Тоҷикистон, дар охири номааш бо ироъаи пешниҳодоти мушаххас аз мухотабони худ хоҳиш кардааст, ки нашру чопи ин китобҳо аз сар гирифта шавад.
Бо дархости бархе аз хонандагон, ки хостаанд, бо номаи ҷаноби Тӯраҷонзода ошноии амиқтар дошта бошанд, мухтасари матни он ба ин баҳс замима шудааст.
Аз номаи ҷаноби Тӯраҷонзода
Аз номаи ҷаноби Тӯраҷонзода"Аввалин китобе, ки мехостам дар ин мавзуъ ба он таваччух намоем, китоби дарсии «Таърихи умумй. Таърихи асрхои миёна. Китоби дарси барои синфи 6» (Интишороти «Сарпараст», Душанбе, 2005) аст, ки аз тарафи муаллифон Т.Зиёев ва Р.Шарифов навишта шуда, онро Мушовараи Вазорати маорифи Чумхурии Точикистон барои чоп ва таълим тавсия кардааст. Китоб асосан таърихи давлатхо ва тамаддунхои чахонро ба таври умумй таълим медихад ва бахшхои 11 то 16 он (сахифахои 49-80) ба таърихи дини Ислом ва давлатдории мусулмонон дар асрхои аввали исломй бахшида шудааст.
Дар ин боб Паёмбари Худо хамчун «асосгузори дини нав» муаррифӣ гашта, амрхои Худованд, ки ба у аз тарики вахйи илохй расидааст, бар хилофи хакикат, ба хонанда хамчун «пешниходҳои» шахсии худи Мухаммад(с) шарх дода мешаванд. Масалан, аз чумла, омадааст: «Мухаммад(с) ба туфайли пешниходоти инсондустонаи худ боиси таваччухи кабилаи Курайшихо ва кабилахои дигари араби Макка гардид», «Мухаммад (с) пешниход кард, ки хар кас бояд дахяки даромади худро ба бечораю бенавоён садака кунад.» (с.49). ё, «Мухаммад(с) пайгамбар ин вазъро ба назар гирифта, пайгамбарони яхудия ва масехиятро хам пайгамбарони мусулмонхо эълон карда, худро пайгамбари охирин номид».
Чунин даъвохои бофта тахрифи ошкоро дар хакки Ислом ва Пайрамбари бузургвори он аст! Агарчи муаллифон дар радифи номи Мухаммад (с) истилохи «пайгамбар»-ро истифода мекунанд, аммо наход худашон нафахмида бошанд, ки маънои «пайгамбар» паёмовар ва расонандаи паёми Худованд аст? Агар Хазрати Мухаммад (с) ин ахкомро ба гуфтаи муаллифон, «бо дар назар гирифтани вазъ» аз пеши худ бофта бошад, пас чй гуна у пайгамбари Худо мебуд? Мувофики фармудаи Куръони карим, ки акидаи мусулмонон дар асоси он шакл гирифтааст, Паёмбари Худо хеч, чизеро дар Ислом аз пеши худ ворид накардааст, балки паёми Худованд ва ҳукми илохиро ба мардум расонидааст. Чуноне ки Куръони карим дар ин бора сарохатан шаходат медихад: «Ва мо янтиту анил хаво ин хия илло вахюн юухо» (Ва (Паёмбар) чизе аз пеши худ намегуяд ва ва харчй туфтааст, вахйи Худованд аст). (Сураи «Ан-начм», ояхои 3 ва 4). Ин нукта фарки асосии дин аз дигар таълимоти ахлокиию маънавй ва ичтимоию сиёсиест, ки инсонхо аз фикри худ эчод кардаанд.
Дар сахифаи 51-ум бошад, муаллифон се масъалаи усулии исломро, ки дар натичаи вахйи илохй ба Паёмбар (с) амр шудааст, ба хонандагон хамчун натичаи музокира ва карордоду тавофуки байни ашрофи курайш ва Мухаммад(с) таълим медиханд: «Ашрофи чурайшихои Макка ... иброз доштанд, ки Мухамамд(с) се талаби онхоро ичро кунад: 1) Шахри Мака маркази дини ислом бошад. 2) Хонаи Каъба ва Санги Сиёх, мукаддасоти ислом эълон карда щавад. 3)3иёрати Мака, ё худ адои марсими хач барои хар як мусулмон хатмй гардад. Пайгамбари ислом ин пешниходоти курайшихоро кабул кард. Баъди ин курайшихо ва кабилахои дигари Макка дини исломро кабул карданд.» Мувофики ин даъвои муаллифони китоб, дар таълимоти Ислом макоми мукаррам доштани шахри Макка, чойгохй мукаддаси Каъба ва рукни панчуми Ислом карор гирифтани хачч на аз тарафи Худованди Мутаъол, балки дар пайи як шартномаи сиёсй байни мушрикони Макка ва Мухаммад(с) кабул гаштааст.
Ин тавр ба хонандаи хурдсол накл кардани таърихй Ислом на танхо дуруги махзу тахрифи ошкорои таъриху таълимоти исломй, балки болотар аз хама, инкори ошкорои мохияти осмонии динй мубини Ислом мебошад, ки барои мусулмонон харгиз кобили кабул нест. Мувофики акоиди исломй ва тибки назари тамоми мазхабхои фикхии исломй, аз чумла мазхаби ханафй, касе чунин акида дошта бошад, умуман мусулмон хисоб намешавад, зеро манбаи илохй доштани як рукни асосии Ислом, яъне хаччро инкор кардааст.
Чунин нигохи гайрикасбй, гайриилмй ва зиддиисломй ба таълими масъалахои марбут ба таърих ва арзишхои исломи дар китоби дарсии «Таърихй дин» низ мушохида мешавад. Ин китоб барои синфхои 7-у ми мактабхои миёна тавсия шуда, аз суй муаллифон Х.Рахимзода ва С.Ахмедов таълиф гаштааст. Чун бахши калони ин китоб (с.49-156} ба шархи таъриху таълимоти Ислом бахшида шудааст, ин чо имкон дорем, ки даххо галатхои таърихию мантики ва аз тарафи муаллифон истифода шудани афсонаю ривоятхи исроилиёт, адабиёти фолклорй, гайриилмй ва аз назари сарчашмахои исломй номуътабарро мисол оварем.
Вале бо максади кутох намудани матн факат бо мисоле кифоят мекунем: Масалан, дар сахифаи 59-уми китоб ходисаи аз чониби Худованд ба хазрати Мухамамд(с) нозил шудани вахн чунин оварда шудааст: «Як шаб, ки дар гор хобида буд, фариштае пеши вай омад ва гуфт: «Ба номи парвардигори ту, ки инсонро офариду ба у чизхоеро омухт, ки намедонист-. Эй Мухаммад, ту расули худой ва ман хам фариштаи у Чабраил». Мухаммад аз хоб тарсида бедор шуд, касеро надид, аммо суханхое, ки шунида буд дар хотираи у накш баста буданд.» Ва поинтар омадааст: «Пас аз ин ходиса вахй ба Паёмбар(с) мунтазам нозил мегашт ва ба ин тарин китоби Куръон фарохам меомад ва дини навдини ислом ташаккул меёфт». Ба ин восита муаллифон ба хонандаи мактаб таълим медиханд, ки Куръон ба Мухаммад(с) хангоми хоб нозил мешудааст ва ин китоб «ба ин тарик,» навишта шудааст.
Ин даъво тухмат ба Куръон ва тахрифи махзи хакикати вахйи илохй мебошад. Аввалан, тибки санадхои муътабари таърихй ва, аз чумла, тибки хадисхои сахех ва шаходати даххо сахобагони бузурги Пайгамбари Худо, вахйи илохй ба чаноби Пайгамбар(с) на дар холати хоб, балки дар бедорй мерасид ва Ишон онро огохона дармеёфтанд. Ин аст акидаи мусулмонон дар ин масъала. Аз ин ру, маълумоти овардаи муаллифон тахрифи ошкорои вокеияти таърихист.
Сониян, ин гуна тасвир кардани манзараи вай чунин маъно медихад, ки Куръон ва Ислом хамагй натичаи хобу хаёли Мухаммад(с) "мебошад, зеро муаллифон овардаанд, ки «Мухаммад аз хоб тарсида бедор шуд, касеро надид, аммо суханхое, ки шунида буд дар хотираи у накш баста буданд.» Чунин фикр комилан мухолифи таълимоти Ислом ва эътикоди мусулмонон мебошад. Масъулони мухтарам, бародарони гиромй! Хамин тавр, баррасии бисер мухтасари махтаво ва дидгохи хамагй чанд китоби дарсии мактабй нишон дод, ки дидгохи аксари муаллифони онхо ба масъалахои марбут ба Ислом ва арзишхои исломи асосан гайрикасбй, гайриилмй, тахрифшуда ва дар аксари мавридхо гаразнок, тухматомез, зиддиисломй ва тахкиромез мебошад."
